ŚRODY Z KRYSTYNĄ ZACHWATOWICZ na profilu Muzeum na Instagramie @micet_staryteatr przybliżają prace teatralne wybitnej scenografki, aktorki, profesor krakowskiej ASP, która w tym miesiącu skończyła 90 pięknych lat. Zawsze w awangardzie, twórcza, niepokorna – jest niezwykłą postacią polskiej kultury. W Starym Teatrze współpracowała między innymi z Jerzym Jarockim nad dwiema wersjami „Matki” Witkacego w 1964 i 1972 roku, „Nieboską komedią” (1965) i „Dziadami” (1973) Konrada Swinarskiego oraz – z Andrzejem Wajdą – nad „Biesami” (1971), „Nocą listopadową” (1974), „Antygoną” (1984), „Zbrodnią i karą” (1984), „Hamletem /IV/” (1989), „Weselem” (1991) czy „Makbetem” (2004).

„Profesor Karol Frycz zawsze powtarzał, że każdy z nas oprócz projektów scenografii musi konsekwentnie tworzyć autorskie inscenizacje. Czasem nawet wbrew woli reżysera. Kiedy więc po studiach, w czasie pracy w teatrze zapoznawałam się z daną sztuką, to za każdym razem szukałam na nią pomysłu inscenizacyjnego. Więc wtrącałam się do reżyserii. Przy każdej pracy wdawałam się w długie dyskusje z reżyserami – Konradem Swinarskim czy Jurkiem Jarockim. Teatr powstaje pomiędzy ludźmi. To tygodnie rozmów, ciągłe ścieranie i docieranie się na wielu płaszczyznach.” (fragment rozmowy Mateusza Demskiego z Krystyną Zachwatowicz dla „Przekroju”)

Na zdjęciu: Krystyna Zachwatowicz na próbie „Biesów” w Starym Teatrze, 1971